Mijn naam is Anki, 36 jaar en ik woon met mijn geliefde Jeroen en zoontjes Sammie & Beau in Nijmegen. Ik ben de bedenkster en schrijfster van de Lazyfitgirl Methode. Dit is mijn levensverhaal.

Geboren als middelste dochter in een warm gezin, woonde ik in een klein dorpje waar mijn ouders een vakantieboerderij hadden. Daarnaast hadden we ook een camping. Ik had een heerlijke jeugd, veel ruimte in en om onze grote woonboerderij, allerlei dieren en op de camping een grote speeltuin. In de zomer was het altijd feest met steeds weer nieuwe vriendinnetjes en leuke activiteiten die mijn ouders organiseerden op de camping. 

Depressie

Tot de herfstvakantie van 1996, ik was 8 jaar, toen mijn vader een einde aan zijn leven maakte. Ons leven veranderde voorgoed. Mijn vader was al jaren manisch depressief (bipolaire stoornis). Hij kreeg elk jaar opnieuw een hele zware depressie in de herfst, terwijl hij de rest van het jaar juist erg vrolijk, actief en ondernemend was. Ik (en ook vele anderen) kende alleen die vrolijke kant, zijn dood kwam dus als een grote shock. Zijn laatste depressie was hem teveel. Als 8-jarig meisje heeft dat een enorme impact op mij gehad. Ik was een echt vaderskind, voelde me verlaten, boos en verdrietig tegelijk. Ik heb lang het gevoel gehad dat ik hem had moeten helpen, dat ik niet goed genoeg was. 

Anki en haar vader Theo 

Foto's: Anki en haar vader Theo en Anki als 8 jarig meisje.

Emotie-eter

Vanaf dat moment ben ik mijn emoties gaan wegeten. Ik vond het heel moeilijk dat het leven gewoon weer doorging. Ik voelde me schuldig om ergens van te genieten. Ik werd steeds zwaarder en had een laag zelfbeeld. Rond mijn pubertijd kwamen daar ernstige vermoeidheidsklachten bij. Ik zakte af van het VWO naar de HAVO, omdat ik vaak te moe was om te leren. Ik werd op alles geprikt en getest, maar er werd nooit iets gevonden. Uit school ging ik vaak bijslapen. En ik greep vaak naar suikerrijk eten; mijn lijf schreeuwde om energie. 
Jaren gingen voorbij en ik was eigenlijk altijd slaperig en doodmoe. Daardoor voelde ik me ook steeds vaker depressief, omdat ik niet mee kon doen met leeftijdgenoten. Ik zag mijzelf als lui en dik en vond het lastig dat mijn moeder en zussen wel slank waren en veel meer van het leven konden genieten. Ik zocht vaak troost in eten en tv kijken was mijn grootste hobby. 

 
Foto's: Anki als 12-jarig meisje en in haar tienerjaren.

Narcolepsie 

Ondertussen werd de vermoeidheid gelinkt aan mijn depressieve klachten, terwijl ik voelde dat het andersom was. Daarnaast had ik ook neurologische klachten: ik verdwaalde vaak op fietsroutes die ik al jaren kende, kon moeilijk namen onthouden, soms was ik verward en ik was altijd alles kwijt. Uiteindelijk heeft het meer dan 10 jaar geduurd voordat een nieuwe huisarts zei: 'dit klinkt als een slaapstoornis', en mij doorverwees naar een speciaal slaapcentrum voor uitgebreid neurologisch onderzoek. Toen kwam eindelijk de verlossende diagnose. Ik was niet lui of depressief. Ik had narcolepsie.
Narcolepsie is een neurologische slaapaandoening waarbij je 24/7 vecht tegen de slaap. Je hersenen maken de verkeerde stoffen aan, extra slapen heeft dus geen zin. Er is geen behandeling voor, dus ik moest er mee leren leven. Je zou denken dat zo’n diagnose je leven op zijn kop zet, voor mij was het juist een grote opluchting. De neuroloog vond het zelfs onvoorstelbaar dat ik toch best een normaal leven had. 
Het was voor mij het startpunt om beter voor mijzelf te gaan zorgen en uit de slachtofferrol te komen. Me niet langer te vergelijken met anderen en de beste versie van mijzelf te worden. Mijn leefstijl was jaren erg passief, en ik was inmiddels door mijn opleiding in gezonde voeding niet meer te zwaar maar wel altijd aan het jojo-en. 

Eye opener

Tijdens mijn studie aan de PABO werkte ik 3 maanden op een kamp in Engeland voor tieners met morbide obesitas. (Youtube: MTV too fat for 15) Daar werkte ik samen met een diëtist, personal trainer, voedingswetenschapper en gedragspsycholoog. Ik volgde daar ook een opleiding over voeding in relatie tot afvallen. De focus lag op leefstijlverandering en zelfliefde, dat opende echt mijn ogen. Ik volgde allerlei masterclasses over onderwerpen als intuïtief eten, eetbuien en mindset. Dit was dè perfecte benadering om af te vallen. Deze kinderen waren hun hele leven al op dieet gezet, hadden allemaal een pestverleden en hadden een laag zelfbeeld. Door uit de dieetmodus te komen, en het samen in een hechte groep werken aan je leefstijl, werden enorme blijvende resultaten behaald. Van buiten en ook van binnen. Ik ontdekte de magie van het coachen en zette hier ook mijn eigen ervaring bij in. Daarnaast heb ik me de afgelopen jaren verdiept in de gedragswetenschap rondom afvallen. 


Foto: Anki bij haar werk in Engeland.

Nu 

In Nederland miste ik een programma om zélf je leefstijl te veranderen. Ook irriteerde ik me aan verkeerde informatie over voeding, en wilde ik mensen stimuleren om labels te leren lezen. Geen eetschema en geen dieet. Het enige wat op de lange termijn echt werkt is stappen maken vanuit je eigen intrinsieke motivatie. Verder mistte ik een community waarin je elkaar kunt steunen zonder wijzend vingertje zoals vaak bij een dieet. Als hobby begon ik mijn tips te delen en dat werkte ik uit in een stappenplan rondom eetswitchen. De Lazyfitgirl Methode was geboren.

Inmiddels is de Lazyfitgirl Methode een begrip aan het worden en daar ben ik natuurlijk mega trots op! Ben ik dan nu superfit en altijd vrolijk? Nee. Zolang er geen behandeling is voor narcolepsie zal ik hier dagelijks last van houden. Het is soms eenzaam om een chronische ziekte te hebben die niemand aan de buitenkant ziet. Sommige dagen kan ik balen als mijn ogen of mondhoeken gaan hangen van vermoeidheid of ik niet uit mijn woorden kom. Daarentegen tel ik ook mijn zegeningen: Een prachtig leven met mijn grote liefde, veel vriendinnen en twee gezonde jongens. En ik zet mijn beperking juist in als kracht. Ik weet als geen ander hoe je Mindset je kan helpen om toch je doelen te bereiken. 

Als ik het kan, dan kan jij het zeker! 

Liefs,
Anki